Docieramy dziś na Malediwy, najnowsze łowisko w Fishing Clash, gdzie wypróbujemy czegoś nowego z pomocą już znanego. Będziemy wędkować i podziwiać ryby rodzime dla tego kraju-archipelagu, a podczas Wędkarskiej Przygody skorzystamy z naszych łódek, aby odkryć więcej, niż kiedykolwiek dotąd. W trakcie Malediwskiej Wędkarskiej Przygody wpłyniemy na nowe głębiny, co, mamy nadzieję, zostanie nam w pamięci na długo! A w dzisiejszym artykule do naszej sieci wpadnie kilka ciekawostek dotyczących Republiki Malediwów i garstka refleksji na temat tego, że pewne wydarzenia mijają nas bez echa, podczas gdy inne zdają się towarzyszyć nam o wiele dłużej.

Rajska iskra

Choć uwarunkowania geograficzne, dzięki którym Malediwy są jednym z najpiękniejszych miejsc na naszej planecie, nie zmieniły się od stuleci, kraj ten zyskał sławę dopiero w latach 70. XX wieku. Przed tym, był spokojnym i mało znanym archipelagiem, utrzymującym się z połowów tuńczyka i zbiorów orzechów kokosowych. Było tu spokojnie, pogodnie, ale skromnie. Zwrot nastąpił, kiedy to Malediwscy decydenci postawili na turystykę i oddali jedną z wysp na wybudowanie kurortu wczasowego, co było, mówiąc kolokwialnie, strzałem w dziesiątkę. Po pierwotnym sukcesie stawiano kolejne kurorty, każdy wzrastający na innej wyspie, co gwarantowało odwiedzającym niespotykane dotąd poczucie odosobnienia. Kraj nie tylko mógł sobie na to pozwolić, pod względem dostępnej przestrzeni, ale mogłoby się zdawać, że został ku temu stworzony, ponieważ składa się z niemal 1200 wysp tworzących naturalne atole, a jedynie 200 z nich jest zamieszkanych. Poświęcenie więc kilku wysp, aby osiągnąć światowy sukces w branży turystycznej, było całkiem niezłą wymianą!

Koncepcja „jedna wyspa, jeden kurort” prędko stała się znakiem rozpoznawczym całego kraju i pomogła przemienić go w znany nam dzisiaj rajski archetyp: bungalowy postawione tuż ponad krystalicznymi lagunami, białe piaski niewzburzone obecnością tłumów i tętniące życiem rafy koralowe. Wieść rozeszła się prędko z pomocą magazynów podróżniczych, fotografii, a później telewizji, i tak oto skromny archipelag przemienił się w jedno z najbardziej pożądanych wakacyjnych miejsc na świecie. Tutejsze wspaniałe widoki tak sprawnie obiegły świat, że zmieniły nie tylko charakter samych Malediwów i ich mieszkańców, ale także przemieniły nasze pojęcie tego, czym dobry urlop mógłby i powinien być. Dla wielu z nas skąpane w słońcu piaski i turkusowy horyzont stały się tożsame z ucieczką idealną: obietnicą wakacyjnego wspomnienia tak cudowną, że aż zdolną usprawiedliwić niemal każdy trud i wysiłek, który je poprzedzał.

Nocny rozbłysk

Nasze wspomnienia z wakacji, jakkolwiek nieregularne, są fascynujące same w sobie. Jesteśmy zdolni wyraźnie przywołać w pamięci każdy dzień z trwających tydzień wczasów, ale gdy zapytać nas, co porabialiśmy w zeszły poniedziałek, odpowiedź nie przyjdzie już tak łatwo. Wspomnienie wyjazdu sprzed pięciu lat? Wraca bez większych trudów, choć upłynęło już tyle czasu, ale jakimś trafem jesteśmy w stanie zgubić cały wrzesień, niejedną porę roku, a czasem nawet i calutki rok. Jednym z głównych powodów, który przyczynia się do podobnego działania wspomnień, jest habituacja, znana jako przywykanie, czyli nasza zdolność do przyzwyczajenia. To dlatego czas zdaje się płynąć powoli, gdy jesteśmy młodzi: wszystko wciąż jest jeszcze soczyste, nieznane, nowe. Z biegiem lat nasze wspomnienia i okoliczności, z których wynikają, mają tendencję do zlepiania się w jedność, przez co gubimy niejeden poniedziałek. A to, co nowe, obce i nieoczekiwane, ma zdolność rzeźbienia nam w umysłach i tworzenia ich unikalnego wystroju, który potem nazywamy wspomnieniami.

Pewne zjawisko naturalne, które występuje na Malediwach, całkiem nieźle ilustruje nasze przemyślenia dotyczące pamięci. Choć wiele wczasowania dzieje się tu za dnia, kiedy to turyści zażywają słońca, pływają w przejrzystych wodach, chodzą wędkować, nurkować lub cieszą się wszelkimi aktywnościami, jakich tylko dusza zapragnie, jest tu coś, czego doświadczyć możemy jedynie nocą. Wyobraźmy sobie nocny spacer po plaży i ujrzenie czegoś, co przypomina odbicie samych gwiazd, drobiny emanujące niebieskim światłem, rozsypane po piasku, niektóre łagodnie kołysane ruchem fal. Spektakl ten rozgrywają maluteńkie żywe organizmy nazywane bioluminescencyjnym planktonem, najczęściej bruzdnice z rodzaju Noctiluca scintillans. Gdy zaniepokoi je fala, plusk wody lub choćby ludzki krok, nagle rozbłyskują niebieskim światłem poprzez chemiczną reakcję.

W efekcie otrzymujemy morski brzeg, który pulsuje niebieskimi punkcikami, a nocne spacery stają się spotkaniami z żyjącą konstelacją na krawędzi wody. Choć zjawisko to może wystąpić na różnych wyspach archipelagu, najsławniejszą lokacją, gdzie możemy je ujrzeć, jest Vaadhoo w atolu Raa, nazywana czasem „Morzem gwiazd”. Aby zaistnieć, blask ten wymaga swoistej delikatności, bo sam plankton potrzebuje ciepłej wody, spokojnych nocy i wysokiego natężenia. Jego obserwacje są więc unikalnymi podarunkami natury, w żadnym wypadku czymś, czego możemy się domagać, lecz dzięki swojej unikalności z pewnością mogą pozostać nam w pamięci i posłużyć, jako idealna metafora wspomnień i ich trwałości.

Światło naszego wyboru

W swojej właściwości rozbłysku przy spotkaniu czegoś odrębnego, niż on sam, bioluminescencyjny plankton zachowuje się podobnie do konkretnego wspomnienia. Wspomnienie potrzebuje czegoś z zewnątrz, aby zaświecić, i czasami bodźcem tym może być koleżanka z pracy, która zapyta, jak minęły nam wczasy, innym razem wystarczy zapach grilla lub pogoda podobna do dnia, kiedy podjęliśmy decyzję o wyjeździe. Plankton, który błyszczy intensywniej, gdy zgromadzi się go sporo, również przypomina reminiscencje: pojedynczy obraz w naszym umyśle potrafi się łatwo zatrzeć, ale zebrane w większej ilości i jednym otoczeniu, zdolne są świecić tym jaśniej. Nawet obronna natura bioluminescencji, mechanizmu powstałego w celu ochrony przed drapieżnikami, jest porównywalna z charakterem wspomnień, bo ich pierwotną funkcją nie były miłe wspominki podczas zabieganego dnia, a zdolność pamiętania o zagrożeniach i ostrzeganie przed nimi innych.

Naszą przewagą, jako świadomych nosicieli wspomnień, ponad czymś nawet tak uroczym jak bioluminescencyjny plankton, jest zdolność podejmowania decyzji. Nie dryfujemy przecież zdani na łaskę żywiołów, nie czekamy na warunki idealne, aby zaistnieć, a zamiast tego tworzymy własne okoliczności lub zmieniamy opowieści i dopasowujemy się do nich. A ponieważ, jako ludzie, zdajemy sobie sprawę, że nasze nawyki, tendencje i wzorce postępowania przyspieszają doświadczanie życia, możemy wybrać nową drogę do domu, zapisać się na lekcje ceramiki, o których marzyliśmy od dawna, lub porozmawiać z sąsiadem, z którym dotąd jedynie wymienialiśmy powitania. Nie musimy poświęcać całego roku wspomnień w oczekiwaniu na wczasy, żeby mieć do czego wracać. Nasze życia nie muszą toczyć się od weekendu do weekendu, od jednego wyjazdu do drugiego, czy od jednego wielkiego osiągnięcia do następnego. Warto nam podążyć za przykładem Malediwskiego planktonu, ale ze szczyptą człowieczeństwa: gromadzić jak najwięcej błyszczących drobinek. Kolekcjonować wspomnienia, które nie będą jedynie rozświetlać trudne chwile, ale złożą się na mozaikę blasku naszej codzienności.