Zarzucamy wędki w tajemniczą toń, a haczyk opada coraz głębiej, oferując nam jedynie obietnicę połowu. Co wyławiamy? Często nic. Mimo tej nieprzewidywalności, dla wielu z nas wędkarstwo to ulubione hobby, wspaniały sposób spędzania wolnego czasu. Dla innych to pasja, a nawet życiowe powołanie. Łączy nas prosty akt wędkowania, lecz wszyscy czerpiemy z niego coś własnego. To, co zyskujemy, jest tak wyjątkowe, jak każda osoba, która kiedykolwiek chwyciła za wędkę.

W Fishing Clash podróżujemy po najróżniejszych łowiskach, odkrywamy liczne sposoby na wędkowanie, zarówno w pojedynkę, jak i z przyjaciółmi, ale zawsze sprowadza się to do jednego: zarzucamy naszą wędkę i – z odrobiną szczęścia – coś łapiemy. W grze, jeśli dobrze opanujemy technikę, ryby biorą całkiem regularnie. Co więcej, jeśli zdecydujemy się odwiedzić TSG.STORE i zaopatrzyć się w dodatkowy sprzęt, nasze szanse wzrosną jeszcze bardziej! Jednak w trakcie rzeczywistego wędkowania nie zawsze bywa tak łatwo. I choć wszyscy mamy swoje unikalne powody, aby wyruszyć na ryby, sama sztuka wędkowania niesie ze sobą kilka uniwersalnych lekcji. Przyjrzyjmy się im dziś wspólnie na fishingclash.game!

Wędkowanie – sztuka łączenia się z naturą

Choć wirtualne wędkowanie potrafi być satysfakcjonujące i pozwala na chwilę oddechu od naszej zapracowanej codzienności, prawdziwa wędka prowadzi nas w świat poza domem. W czasach, gdy niemal każda aktywność musi mieć jasno określony cel – najlepiej wpisujący się w schemat produktywności – wędkowanie może stać się pretekstem do wyjścia z domu. Czasem bowiem sama chęć odpoczynku to za mało; potrzebujemy konkretnej motywacji.

Cel może być prosty: wybrać się na ryby. Nie po to, by złowić rzadki okaz czy pobić światowy rekord. Po prostu pobyć nad wodą, z wędką i przynętą. A gdy już dotrzemy na swoje ulubione łowisko, z wolna nęci nas coś większego. Stajemy się częścią otaczającego nas świata. Rytm natury zaczyna wciągać nas w swój cykl – czy tego chcemy, czy nie. Wystarczy obserwować, zanurzyć się wewnątrz chwili. I może, jeśli dopisze nam szczęście, nauczymy się dostrzegać i akceptować zmiany, które w sposób naturalny zachodzą w nas i w naszym życiu. Natura przypomina nam, że nie zawsze musimy działać na pełnych obrotach, bowiem nic w przyrodzie tak nie działa. To cenna lekcja łagodności wobec siebie i innych. I nawet jeśli nie złapiemy ani jednej ryby, wrócimy do domu bogatsi – choćby o tę jedną myśl.

Wędkowanie – sztuka nadziei

Wędkowanie uczy nas czegoś pozornie drobnego, ale w gruncie rzeczy fundamentalnego: znaczenia nadziei. Nie każda próba kończy się sukcesem, ale bez przekonania, że może się udać, nawet byśmy nie spróbowali. W swej najczystszej formie wędkowanie to akt nadziei. Wymaga od nas nie tylko pozytywnego nastawienia, ale również działania. Bo nadzieja to nie bierne czekanie, aż zdarzy się najlepsze – to wiara połączona z wysiłkiem.

Nadzieja nie jest jednak ślepym optymizmem. Opiera się na przygotowaniu i pracy. Wybieramy odpowiednią przynętę, dopasowujemy technikę, cierpliwie odczytujemy warunki na wodzie. Te drobne działania pokazują, że wierzymy w rezultat i robimy coś, by do niego doprowadzić. W życiu działa to dokładnie tak samo – nadzieja nie tkwi w biernym czekaniu, lecz w konsekwentnym działaniu pomimo niepewności. Wędkowanie przypomina nam więc, że nadzieja nie jest jedynie radosnym poczuciem, a praktyką, wolą działania na przekór nieprzewidywalności.

Wędkowanie – sztuka cierpliwości

Nieprzewidywalność jest często tym, co nas najbardziej pociąga w wędkowaniu. Możemy mieć nadzieję na złowienie ryby, ale wciąż trzeba nam próbować, ponieść porażkę i spróbować ponownie. Wiemy, że w końcu nam się powiedzie, ale rzadko nastąpi to podczas pierwszej próby. Uczymy się, że najlepsze przygotowanie i idealne warunki są tylko składowymi sukcesu, a jego ostatnim komponentem jest coś niezwykle ulotnego. Szczęście. Tak zwany fart. Jednak szczęście, jako koncepcja, odchodzi do lamusa w naszych czasach merytokracji, gdzie wierzymy, iż powodzenie wynika tylko z naszego trudu i zdolności, niczego więcej. Jednak wielu wędkujących zgodnie przyzna, że odgrywa ono wielką rolę w naszej pasji, bo los bywa kapryśny.

Ale szczęście (lub jego brak) potrafi przechytrzyć wytrwałość, niezależnie czy wciąż mówimy o wędkowaniu, czy czymkolwiek innym w życiu. Tutaj wkracza cierpliwość, bo rolę przypadku możemy sprawnie zminimalizować, jeśli stale próbujemy i uczymy się na własnych błędach. Fortuna (znana starożytnym Rzymianom jako bogini losu) jest nieprzewidywalna, ale jej werdykty potrafią się zmienić z kolejnymi próbami. Oto jeszcze jedna nauka wypływająca z głębi wędkarskiej pasji. I kolejna, która może zostać przeniesiona poza samo łowisko.

Wędkowanie – sztuka obecności

Obecność, rozumiana jako zdolność trwania w danej chwili, staje się towarem deficytowym w czasach rozmaitych ciekawostek w zasięgu blokady telefonu. Debat na temat naszej zdolności koncentracji i wielozadaniowości odbywa się coraz więcej, a recept na problem deficytu uwagi pojawia się równie wiele. Są nimi medytacja, intencjonalne porzucanie mediów społecznościowych, długie spacery i wszystko pomiędzy. Niezaprzeczalnie, jako ludzie mamy tylko jeden punkt uwagi, miejsce, poprzez które świadomie przepływają informacje i bodźce. Punkt ten może być jednak rozwijany i wzmacniany. Skoro bowiem nie możemy być wszędzie i naraz, warto uczyć się być po prostu tutaj, ale w całkowicie.

Wędkowanie ponownie przychodzi nam z pomocą, bo samoczynnie uczy uwagi i obecności, rozwija naszą zdolność zanurzania się w chwili obecnej bez ciągłego bycia porywanym przez wszystko, co mogłoby wymagać naszej atencji. Prawda jest bowiem taka, że w tych czasach wszystko zdaje się wołać o nasze zainteresowanie, a przyciąganie to nie kończy się i nie słabnie. Wędkarskie wyprawy uczą, że większość problemów tego świata cierpliwie poczeka na nasz powrót. A kiedy to nastąpi, będziemy mogli podjąć kolejne wyzwania w sposób bardziej skupiony. Lekcja ta równie dobrze mogłaby mówić o sile jakości ponad ilością. Bo, bądźmy szczerzy, jeden wspaniały szczupak jest o wiele bardziej wartościowy, niż kilkanaście malutkich płotek!

Wędkowanie – sztuka równowagi między kontrolą a poddaniem się

Im dłużej żyjemy, tym częściej uświadamiamy sobie, że życie bywa wielkim aktem balansu, sztuką równowagi. Obszarów, wewnątrz których równowaga jest wartościową zdolnością, istnieje tak wiele, że aż trudno rozpoczynać tę listę – każdy znajdzie tu własne przykłady. I choć czasem bardzo potrzebujemy równoważyć pewne aspekty naszych żyć, niektóre kwestie są poza naszym wpływem. Czasem warto działać i ogarniać sytuację, kiedy indziej pozostaje nam akceptacja. Nauka rozróżniania, kiedy nastaje moment działania, a kiedy lepiej się poddać, jest zadaniem na całe życie, ale i tu możemy zerknąć ku wędkarskiej pasji. Czasem ryby po prostu nie biorą. Innymi razy już tak, więc próbujemy je wyłowić. I nawet kwestia tego, czy nam się uda, jest w wielkiej mierze zależna od naszej umiejętności równowagi tego, co dzieje się z żyłką. Zbyt wielkie napięcie ją zerwie, a zbyt małe sprawi, że ryba nam ucieknie.

A wybór konkretnego miejsca, z którego łowimy? Jak długo warto próbować? Kiedy je zmienić? Czasem mamy wrażenie, że już zaraz uda nam się coś zahaczyć. Mijają godziny, kiedy zawierzamy naszej pierwotnej decyzji, korzystając z cierpliwości, opierając się na nadziei. A rezultat w postaci ryby staje się oczywisty dopiero wtedy, gdy faktycznie nadchodzi. Czasem więc musimy się poddać. Zwłaszcza kiedy zachodzi słońce, burczy nam w brzuchach i mamy wrażenie, że nasza rodzina ledwo nas rozpozna po powrocie. W takich chwilach poddanie się ma posmak porażki. Niesłusznie. Najważniejsze jest przecież to, że pojawiliśmy się i próbowaliśmy. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy.

Wędkowanie – sztuka odpuszczania

Odpuszczanie może wydawać się znaczeniowo podobne do poddawania się, jednak jest ważny niuans pomiędzy tymi pojęciami. Poddajemy się czemuś poza naszą kontrolą, to oddanie się sile niezależnej od nas, jak warunkom pogodowym podczas wędkowania czy kapryśnym rybom, które po prostu nie chcą tego dnia brać. Odpuszczanie, czyli nasza ostatnia wędkarska nauka, zawiera jednak w sobie świadomy element decyzji.

Odpuszczamy rybie, którą wypuszczamy na wolność, decydujemy, że jej nie chcemy i lepiej będzie jej popływać sobie nieco dłużej. Akt odpuszczania jest jednak czymś niezwykle istotnym w życiu, swoistym darem, bowiem otwiera nas na nowe. I niezależnie, czy mówimy tu o ponownym zarzuceniu wędki, czy czymś spoza wędkarstwa, uwalnia nas do podjęcia innego wyboru. Dopiero kiedy odpuszczamy, nasze dłonie i nasza uwaga stają się wolne. Możemy zmienić stanowisko, podjąć inną decyzję, rozpocząć pracę ku stworzeniu sobie nowych okoliczności. Ostatnia nauka wędkowania jest lekcją dotyczącą wyboru i zmiany, dwóch niezwykle cennych elementów życia, jeśli mamy na tyle szczęścia, aby je odnaleźć. A wędkowanie pokazuje nam, że możemy je odnaleźć, jeśli najpierw pozwolimy sobie odpuścić.

W spokojnych chwilach spędzonych na wędkowaniu zyskujemy zatem wgląd w to, jak poruszać się po świecie. Chwyć więc wędkę, aby doświadczyć tego samodzielnie – czasami najlepsze lekcje można wyłowić z wody!